Ervaringen

Pilgrimage In Two Days

Pelgrimsreis van de geest

De voorpret is al begonnen op het moment dat de door Frans-Willem beloofde envelop bij mij thuis op de mat ploft.

Frans-Willem heeft alles zorgvuldig voorbereid en vrij weinig aan het toeval overgelaten. Of juist heel veel, afhankelijk van hoe je het opvat.

De geplande datum van de pelgrimage is vanwege het toen wassende water van de Waal, van half juli verplaatst naar 3 en 4 augustus 2021. Een vriendin van mij, Marijke, en ik hebben besloten de pelgrimstocht samen te gaan wandelen in twee dagen. Gezien mijn gevorderde leeftijd lijkt mij pelgrimage in één dag niet goed haalbaar..

De avond voor we op pad gaan, heeft Frans-Willem ons in het Veerhuis uitgebreid verteld over zijn eigen pelgrimage door het leven om tot dit punt te komen. Daarna slapen Marijke en ik heerlijk in een van de gastenkamers.

Op woensdag 4 augustus om precies 11:00 uur gaan Marijke en ik welgemutst op pad. Voor mij is het zo dat de theorie nu in het echt tot leven gewekt wordt. Het eerste stuk van de wandeling (na de begroetingsboom en het bankje aan de rivier te hebben aangedaan) is al een verrukking op zichzelf met alle soorten (berm)bloemen en vogels die ik tegenkom. Mijn eerste stappen in de natuur, met al mijn zintuigen en mijn hart geopend, voelen alsof ik de natuur voor het eerst welbewust betreed. In gedachten breng ik dank aan de Schepper voor al het moois dat er al heel lang IS. Daarna wandelen we lange tijd langs de bomenrij. Ik kom heel erg tegen dat ik moeite heb met hoogteverschillen, zowel groot als klein. Dankzij mijn trage tempo gaat het lopen toch prima. Marijke is mij al mijlenver vooruit. Het woordenloze voortgaan samen met het genieten past mij als een warme handschoen!

Onderweg zijn er nog veel natte stukken, waar we of omheen lopen of met laarzen aan doorheen waden. Er volgt een gedeelte waar ik elke stap bewust zet door het heuphoge gras heen, telkens een van mijn knieën hoog optrekkend. Soms op een verende ondergrond en dan lijkt het of ik dans! De zon schijnt fel en kleine beestjes cirkelen om mijn hoofd. Gelukkig heb ik een hoedje op en een paar handen om mee te zwaaien.

Het is voor mij allemaal heel ont-spannend, want steeds is er onderweg weer een andere uitdaging die ik vol goede moed aanga. Zoals ik dat gewend ben in mijn leven tot nu toe. Deze levenswijze heeft mij altijd overeind gehouden. Niet moeilijk om hier de link te leggen met de gebeurtenissen in mijn verleden. De prachtige natuur om mij heen geeft me daartoe ruimte in mijn hoofd en hart. Doet bij mij mijn alledaagse bezorgdheden verdwijnen.

Na plm vier uur wandelen doet zich een calamiteit voor, en hoe naar deze ook is, die baart mij evenmin zorgen. Ik weet zeker dat Marijke en ik in staat zijn ook deze vriendschappelijk te overwinnen. Iets dat na een aantal uren van wachten en hopen inderdaad tot een oplossing komt. Ik ga hier niet verder gedetailleerd op in.

Tijdens het zittend wachten kijk ik naar de wolken en probeer er boodschappen uit te lezen. Langzaam zie ik het wolkendek veranderen. Zó langzaam dat je het haast niet merkt. Zoals dat ook in het leven gebeurt. Kijk maar naar het opgroeien van een klein kind.. Dat brengt mij bij het gevoel van het verlangen naar koestering van mijn innerlijk kind. Ik geef eraan toe, koester het verlangende kind in mij, en er komen tranen in mijn ogen van dankbaarheid dat ik dat mijzelf kan geven.

Na verloop van tijd komt Frans-Willem ons uit de nood “helpen” en hij blijft net als wij enige tijd wachten.

Dan komt er wat mij betreft een gesprek op gang. Ik verbreek mijn stilte waar ik me gewoonlijk in verberg. Als in een veilig holletje. En ik spreek over de periode die ik doormaakte na het overlijden van mijn dochter dat ongeveer anderhalf jaar geleden plotseling plaatsvond. Eigenlijk ben ik daarvan niet in de rouw geweest. Ik gunde haar het einde van het door haar als ongelukkig ervaren leven en het binnengaan in een andere dimensie waar ze ongetwijfeld gelukkig is en een nieuwe kans krijgt haar leven op een andere manier voort te zetten. Ik draag en ondersteun haar vanaf de Aarde en zij zorgt voor mij vanuit de Hemel. Een mooiere relatie met mijn kind kan ik me niet voorstellen. Er was en is voor mij dan ook geen aanleiding om te rouwen. Natuurlijk mis ik zo nu en dan haar aanwezigheid in het dagelijks leven, wat me kan doen huilen, maar spoedig daarna voel ik weer het eeuwige geluk van haar bovenaardse leven. En ben ik wederom dankbaar… nu omdat ik haar ooit het aardse leven heb mogen schenken. Mijn aan-vaar-ding dat dat nu tot een einde is gekomen. (Dat terwijl de boten op de Waal voorbij-varen, ook al zie ik ze op die plek en op dat moment niet.)

Marijke zegt na mijn bekentenis oprecht dat ze van me houdt, en Frans-Willem is onder de indruk van de manier waarop ik het overlijden van mijn dochter verwerkt heb. Daar zit het woord werk in. Dat wil voor mij zeggen: innerlijk werk. Als het ploegen van een akker, met voren tot de horizon. Eindeloos.

Met de auto worden Marijke en ik naar het Veerhuis teruggebracht. Bij aankomst staat daar juist het warme avondmaal op tafel. We zitten buiten met uitzicht op de Waal en genieten ervan.

De tweede dag van mijn pelgrimage heb ik alle belevenissen en gedachten neergelegd in het labyrint, en achter me gelaten op de begraafplaats. Gelouterd kan ik daarna onze tocht vervolgen. Het is of ik vele malen lichter loop dan ik de eerste dag heb gedaan.

Even terug naar de ontbijttafel in het Veerhuis, die zoals gewoonlijk rijkelijk gevuld is met hele lekkere en gezonde kost! We hebben een lang en intensief gesprek met een van de andere gasten. Haar moeder is eind juni op 102-jarige leeftijd overleden. Zij vertelt vol liefde over haar moeder en het einde van haar moeders leven. Een symbolisch begin van onze tweede medevaartdag waarop we de laatste dag van ons eigen leven gaan beleven. En tevens aansluitend bij het delen van mijn ervaring van gisteren betreffende mijn overleden dochter.

Na het ontbijt heb ik een bijzondere ontmoeting met Elysee die hechte banden heeft met Frans-Willem en het Veerhuis. Zij is een boek aan het schrijven, net als Frans-Willem, en voor beiden kan de bijdrage van mijn editorschap goed van pas komen. Met ons drieën voel ik een warme verbinding. Als het ware loop ik er urenlang daarna op te zweven, namelijk op de wolk van zielsherkenning.

Marijke en ik beginnen ‘s middags aan onze medevaart, en Frans-Willem en Elysee brengen ons met de auto tot voorbij de nog modderige uiterwaarden, naar een punt halverwege het tweede gedeelte van de uitgestippelde tocht.

We wandelen langs een stukje strand met allerhande schelpjes en luisteren naar het klotsen van de rivier. Ik stel me voor hoe componisten deze geluiden verwerken in hun muziek. Voorbij een hek wandelen we lange tijd door heuphoge bloemen en struiken, wat me doet denken aan de begroeiing van gisteren. Ook weer stap voor stap (zoals we door het leven gaan!). Op een bepaald punt heb ik behoefte aan rust, terwijl ik Marijke met grote stappen voort zie gaan zonder dat ze omkijkt. Ze had ook gezegd dat zij onderweg nergens wilde gaan zitten om te rusten. Dus scheiden zich de wegen van Marijke en mij, door haar overigens niet opgemerkt zo te zien. In het algemeen loopt zij veel sneller dan ik, waar ik geen enkele moeite mee heb. Want in mijn leven ben ik gewend om alles langzaamaan te doen en aldus mijn doel te bereiken. Daardoor verdeel ik mijn energie beter en houd het langer vol.

Dus na twee à drie uur wandelen raak ik Marijke volledig uit het oog. Ik volg mijn gevoel en ga een tijdlang zitten om iets te drinken en te eten van wat ik in mijn rugzak heb meegebracht. Ik wacht en wacht (weer wachten maar op een andere manier dan gisteren!), en Marijke keert niet om. Ik besluit alleen terug te wandelen en kijk daarbij een aantal malen achterom of ik Marijke misschien toch weerzie. Na onze belevenissen van gisteren ben ik een beetje bezorgd om haar welzijn. Op een gegeven moment laat ik die bezorgdheid helemaal los en vervolg rustig mijn terugweg.

Voorbij bovengenoemd hek ga ik zitten op een plek pal aan de Waal. En zet me aan het schrijven in mijn Pilgrimage In A Day-Book. Daar had ik me onderweg op verheugd. Vandaag kan ik me helemaal op mijzelf concentreren in tegenstelling tot gisteren. Ik ga nu echt mijn eigen weg en dat voelt heel natuurlijk én voor mij essentieel. Daarbij komt de gedachte in mij op: ik zal alleen sterven zoals ik ook grotendeels alleen heb geleefd. Ik herinner mij levendig de woorden van mijn moeder: zoals je leeft, zo zul je sterven.

Verder bedenk ik: er is nu niets meer waarvan ik zeg: dat wil ik per se nog meemaken vóór ik sterf. Alles wat ik nu doe en onderneem, breng ik in overeenstemming met mijn essentie en levensdoel. Ik heb rust in mijn centrum en beweeg me van daaruit. Dat heb ik echt tijdens de pelgrimage heel diep mogen ervaren. Op enkele uitzonderingen na want ik ben geen heilige die (in mijn ogen) alles perfect doet. Die heilige dient wél als voorbeeld voor mij. Om verdiensten en deugden te genereren, volgens de leer van Tao.

Tot hier ben ik gekomen met schrijven, als Marijke achter mij opduikt en op vrolijke toon vraagt: “Kunt u mij de weg naar Harmelen vertellen, meneer?” Ik ben blij verrast en we schaterlachen allebei. Zij heeft intussen Frans-Willem gebeld en hij komt met Elysee ons beiden met de auto ophalen.

‘s Avonds hebben we een gezellig en intiem diner met ons vieren op het terras voor het Veerhuis om onze pelgrimstocht op een heel bijzondere manier samen af te sluiten.

Al met al heb ik de “Pilgrimage In Two Days” een fantastische belevenis gevonden en Marijke en ik besluiten deze pelgrimage nogmaals te gaan lopen. Op voorwaarde dat de uiterwaarden weer drooggevallen zijn en wij ons fysiek beter hebben voorbereid op het langeafstandwandelen.

Met dank aan pelgrim Frans-Willem voor zijn zowel liefdevolle als professionele begeleiding. Ik ervaar heel veel respect en zorgzaamheid bij hem naar mij toe, steeds op het juiste ogenblik. Dat doet mij heel goed.

Yohanna Hermans

augustus 2021

P.S. “Als je niet van richting verandert, zul je eindigen op de exacte plaats waar je naartoe gaat” (oud Chinees spreekwoord)