Om 5.30 uur verlaat ik het Veerhuis. Mist over het land, de zon komt op. Oude knotwilgen langs het pad, een groot kikkerconcert. Modderige paden, tussen het prikkeldraad door een groot veld in. Hoog nat gras, natte broekspijpen en schoenen die langzaam vollopen met water. Het pad is verdwenen en als ik denk het te zien en daar een kijkje neem, blijkt dit niet een pad maar een dunne rand. Ik glijd weg, languit achterover een behoorlijk diepe greppel in. Een greppel vol met hoge brandnetels. Net daarvoor mijn trui uitgedaan en met blote armen de prikkels in. Erika is gelukkig ter plaatse en trekt mij eruit. Mijn armen en benen vol blaasjes en ik sta in de brand. Ik verdwaal in de ‘Vallei van de twijfel’. Mijn irritatie en boosheid nemen toe en ik ontplof. Over deze irritante route, het natte hoge gras, en die stomme brandnetels. En dan ineens, BAM!; komt er een groot inzicht bij me binnen. Zo mooi. Huilen tot ik bij de Waal ben. Mijn verbrande armen blussen in het water. Schip Typhoon vaart voorbij. Typhoon… toeval bestaat niet, zo voelde het net nog bij mij vanbinnen. Ik ben uitgeraast.
Even terug naar het Veerhuis na dit eerste deel. Koffie. Bijkomen, liggen, armen en benen verzorgen.
En daar ga ik weer. Door een weiland tot het hek. Ik durf er niet over, veel koeien en daar ben ik bang voor. Ook voor de paarden in het volgende weiland. Maar ik wil naar Fisterra, en vrij zijn van angst! Hier heb en wil ik iets leren. Ik app Frans-Willem dat ik het heel eng vind. Hij komt en voor ik het weet heb ik niet alleen de koeien over de kop geaaid, maar loop ik ook door het veld. Hetzelfde gebeurt bij de paarden. In plaats van mijn gebruikelijke neiging om op de vlucht te slaan, maak ik nu echt contact met de dieren. En blijkt dat wat zo spannend voor mij was, nu juist mooie momenten op te leveren. Hier ga ik zeker vaker mee oefenen en ik blijf de mooie filmpjes terugkijken die Frans-Willem hiervan heeft gemaakt. Zo, dit kan ik dus gewoon, en ik voel me trots!
De laatste loodjes tot ‘Fisterra’. Prachtige wilde bloemen, vlinders, schepen die langsvaren. Dat wat ik nu voel, lijkt precies op mijn echte tocht naar Fisterra, in 2019. Toen het eindpunt van mijn tweede camino. Ik ga steeds sneller lopen en dan zie ik het: Het einde van de wereld. Met een stoel! Ik heb het gehaald!
Pilgrimage in a Day: een bijzondere en avontuurlijke dag. Om nooit te vergeten ☀️ 👌🏼 🙏🏼 🔥